Babamın Cenazesi
Biz en son ne zaman biz olmuştuk babamla? En son ne zaman birlikte yürümüştük bu yolu ya da herhangi bir yolu? Ne zaman birlikte gülmüştük hatırlamıyorum. Kafamda bu ve bunun gibi bir soru vardı. Sigara yakmak için dışarı çıktığımda kafamın içindeki her bir sesi duyup cevaplamaya, bazı anları anımsamaya çalışıyordum. Zihnim o kadar doluydu ki hareketlerim tamamen otomatikleşmiş ne yaptığımın farkında değildim. O keskin soğuğu yediğimde gelen ürpertiyle fark ettim çakmağımı yanıma almadığımı. İçeri girmeye de üşendim, şimdi yanlış anlamayın hareketsiz biri değilim normalde; sorgulayan, acıyan, kendini beğenmiş ve kibirli, biraz da merhametli türlü türlü duyguları içinde barındıran o bakışları üzerimde hissetmek istemiyordum sadece. Bilirsiniz cenaze evi klişeleri, hüzünler paylaştıkça azalırdı ya hani o yüzden bir sürü insan vardı içerde. Çok ilginç, bu ilk hüzünlü oluşumuz değildi oysa, bilmem kaç tanesini ayakta atlattık. Tanımadığım onca insan bana anlamsız gelen zibilyon tane b...